Nog inne mè de jas àn

Een voorstel waar ik, als ik het al niet zelf geopperd heb, vaak mee instem. Of het nu op een verjaardag is, in de kroeg of midden op straat tijdens carnaval. ‘Nog inne mè de jas àn’ kan eigenlijk altijd wel. Dat ik er als trouwambtenaar ooit een met de jas aan zou doen, had ik niet verwacht…

Mensen die me al langer volgen weten dat ik voor gemeente Eindhoven regelmatig de gratis en zakelijke huwelijken voltrek. Bruidsparen die ik dan ontvang kiezen bewust voor een eenvoudig moment, zonder uitgebreide ceremonie. Er zijn bruidsparen die zelfs verwachten in een kantoortje ‘even hun handtekening te zetten’, niet meer dan dat. Als ik ze dan verwelkom in de trouwzaal, zijn ze verrast. En in de meeste gevallen is die verrassing positief. 

Behalve die ene keer. Toen betekende ‘verrast’ eerder ‘geschokt’. De bruid stond in de deuropening en keek me met grote ogen aan: “moeten we híer naar binnen?” Op het trouwbankje gaan zitten vond ze nog grotere onzin. “We zijn al 35 jaar samen! En hebben deze handtekening alleen nodig voor de notaris.” Dus ik grap: “ach ja, als jullie liever de jas aanhouden, even ‘ja’ zeggen, de trouwakte tekenen en weer naar buiten gaan, kan dat ook hè?” Een oprecht opgeluchte, overduidelijk en heel tevreden ‘ja’ was het antwoord… En dat hoor ik graag in de trouwzaal ;)